Ragnheiður Gröndal Vögguljóð

Vögguljóð

Ég held um smáa hendi,
því gatan hér er grýtt,
þá get ég líka fundið hvort
þér er nógu hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða
og rata fyrir þig
en raunar ert það þú,sem leiðir mig.

Æ snertir þú við þyrni?
Hann fól hin fríða rós,
og fögur tárin myrkva
þitt skæra hvarma ljós.
Mér rennur það til hjarta
og reyni að gleðja þig,
en raunar ert það þú,
sem huggar mig.

Þú spyrð um svarta skýið,
sem skyggir fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin,
er fjúka´um laut og hól.
Ég leytast við að ráða
þær rúnir fyrir þig,
-en raunar ert það þú,
sem fræðir mig.

Nú þreytast smáir fætur,
svo faðminn þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta,
og stundin sú er blíð.
Þú andar hægt og rótt
og þín rósemnd grípur mig,
svo raunar ert það þú,
sem hvílir mig.

from: Jakobína Johnson